ILLA DE ONS. Parque das Illas Atlánticas

VISTA AEREA DAS ILLAS CIES

A  illa de Ons é una illa situada a  entrada da ría de Pontevedra, pertenece ao concello de Bueu.

É a principal illa do arquipélago das Ons, que conforma xunto coa Illa Onzeta ou Onza e outros pequenos illotes. Estas illas, xunto coas das Illas Cíes, o arquipélago de Sálvora e o de Cortegada, forman o Parque Nacional das Illas Atlánticas de Galicia.

Habitada desde a Idade de Bronce, a mediados do século XX chegou a ter 530 veciños.

En Ons existen dous castros, Castelo dos Mouros y Cova da Loba; un sepulcro antropomorfo, e restos do que pudo ser un mosterio.

Faro da illa de Ons. O faro foi construido no 1902 sobre o orixinal de 1865 e revestido de azulexo blanco en 1932. Entre as suas características descatamos o seu funcionamento xa que produce 4 destellos relámpagos de 24", cun alcance de 24 millas.

En Ons habita una importante colonia de aves mariñas.

 Roteiros  
Catro roteiros autoguiados en Ons e os servizos do Parque ofrecen roreiros guiados de forma gratuita.
Os cuatro marcados e autoguiados permiten coñecer a illa as  súas características suficientemente. Estes son:
Roteiro Sur; 6,2 km e un desnivel de 86 m (duración 2 horas 30 minutos)
Roteiro Norte; 8,1 km e un desnivel de 100 m (duración 3 horas) 
Roteiro do faro; 4 km e un desnivel de 120 m (duración 1 hora e media)  
Roteiro do Castelo; 1,1 km e un desnivel de 33 m (duración 40 minutos) vai desde o peirao de atraque ata la antiga batería do Castelo das Rodas.

PRAIAS

 Praia de Pereiro - Isla de Ons.
Praia de Canexol - Isla de Ons.
Praia de Area dos Cans - Isla de Ons.
Praia de Melide - Isla de Ons - Nudista.
Praia de Fontiñas - Isla de Ons.
Praiaa de Liñeiro - Isla de Ons.

Praia de Onza Norte - Isla de Onza.
Praia de Onza Sur - Isla de Onza

ALDEAS 

O Curro; que é a capital da illa, e  a máis poblada. Nela  encontranse o porto, restaurantes e bares, a iglesia de San Xaquín... 

O Caño; é continuación de O Curro, xunto a la pista que sube al faro. 

O Cucorno; é aldea máis grande en extensión 

O Laverco; tamén una aldea alta situada xunto a O Cucorno no entorno do faro. 

O Centolo Ou O Sentulo; A máis norteña de todas. Cunhas cuatro o cinco casa 

Melide; cerca de O Centolo, hacia o faro. 

A Chan da Pólvora; media docena de casas un pocuo desviadas da pista que sube ao faro. En esta aldea se situase  o cámping da illa. 

Canexol; hacia o sur da illa, na ribeira do mar. Nela está o cimeterio. 

Pereiró; é a aldea máis meridional da illa,  unha das máis grandes. O seu territorio é dos máis fértiles da illa.

Pódese viaxar ás Illas Ons desde os portos de Marín, Cangas, Bueu , Sansenxo e Portonovo

"Pódese viaxar á Illa de Ons desde o Porto de Bueu"

Nunca choveu...

Combarro: O pobo dos horreos

COMBARRO - PONTEVEDRA

     Combarro situado nas Rías Baixas, provincia de Pontevedra, pódese ver como  pobo mariñeiro no cal parece que non pasaron os anos.

     É un dos núcleos pesqueiros máis fermosos da costa galega.

    A iglexa parroquial de San Roque do S. XVIII preside o centro do casco histórico xunto ao  cruceiro de San Roque coa imaxe do santo e o seu can “San Roquiño” 

     

    O conxunto histórico artístico  caracterizase por tres elementos esenciales: os hórreos, os cruceiros e as casas mariñeiras.

     

     Os hórreos, nun número superior a 30, fan que o horizonte en Combarro sexa menos linear. Estas estructuras, típicas da costa galega, outorgan un caracter especial ao pobo. E aínda se utilizan como outrora: destinados fundamentalmente a gardar secar e curar as mazarocas de millo e preservalas da humidade Elévanse con columnas para impedir a entrada dos roedores. a peculariedade dos hórreos de Combarro é a ubicación a orillas de la mar sirviendo de despensa para los alimentos, fundamentalmente millo e patatas.

     Os cruceiros de Combarro,  teñen profunda carga simbólica: serven para protexer da Santa Compaña, a procesión das almas en pena que se cre que aparece nas escuras noites galegas. 
     En Combarro distribúense 6 destas vistosas esculturas realizadas a partir de 1727. Estes cruceiros teñen una peculariedade que os diferencia do resto dos cruceiros galegos,  e é que a figura de Cristo mira hacia terra mentras que a figura da Virxe está sempre dirixida o mar.

     

Na rúa principal, denominada ”A Rúa”, agólpanse as casas mariñeiras, que se  construíron sobre as rocas graníticas para aproveitar ao máximo as terras fértiles, nas que a planta baixaa  adícase a almacén de utensilios de pesca e agricultura, e incluso en algunhas encontramos lagares donde se elabora o viño das Rías Baixas

.

Loito no Día da Patria Galega

NEGRA SOMBRA

Cando penso que te fuches, 

negra sombra que me asombras, 

ó pé dos meus cabezales 

tornas facéndome mofa.

Cando maxino que es ida, 

no mesmo sol te me amostras, 

i eres a estrela que brila, 

i eres o vento que zoa.

Si cantan, es ti que cantas, 

si choran, es ti que choras, 

i es o marmurio do río 

i es a noite i es a aurora.

En todo estás e ti es todo, 

pra min i en min mesma moras, 

nin me abandonarás nunca, 

sombra que sempre me asombras.

Rosalía de Castro

As embarcacións en Galicia.

    
Galicia ten, como terra de litoral, unha riquísima cultura mariñeira da que destacan as súas embarcacións.
Estes barcos espallados de norte a sur, do Cantábrico ao Miño, presentan unha variedade tipolóxica moi grande froito da adaptación aos tipos de costa e aos tipos de pesca. 
Hoxe son parte da nosa riqueza cultural, etnográfica e de bo entendemento entre o home e a paisaxe.
Este álbum contén 33 fotografías de barcos espallados  polos peiraos e praias das nosas costas.  

 Aquí podes ver o álbum coas 33 fotografías

 

 

 

 

 

 

Homenaxe a Rosalía de Castro. 150 aniversario de "Cantares Gallegos"

Cantarte hei, Galicia,

Teus dulces cantares,

Que así mo pediron

Na beira do Mare.

(...)

Que así mo pediron

Que así mo mandaron,

Que cante e que cante

Na lengua que eu falo

ROSALÍA DE CASTRO

Cantares Gallegos 1863 

 

O BOSQUE ENCANTADO DE ÁLDAN. (Cangas do Morrazo)

     O Bosque Encantado de Aldán perteneceu aos Condes de Canalejas, dentro do conxunto de propiedades da "Casa Torre de Aldán", sendo utilizado pola familia como lugar de descanso e recreo.  
    

Trátase duns xardíns históricos "A Finca de Frendoal" situados no contorno da finca dos Condes e que foron  utilizados orixinariamente para a caza.
     Entre a súa frondosa vexetación cabe destacar castiñeiros, loureiros e algunhas especies de árbores exóticas.

Está cruzado polo río Orxás o que favorece o crecemento de moita vexetación e lle da a finca un "encanto" especial de outras épocas.
Fermosos sendeiros percorren a finca, bordeando o río Orxás.

Dentro do "Bosque Encantado" atopámonos:

     Un Acueduto de orixe medieval, usado para transportar auga para a casa, finca eo regadío.

    Un pequeno castelo con foso, que contiña unha ponte levadiza.

    Un Campo de croquet, utilizado nos anos sesenta e setenta.

    Zonas de descanso con bancos en pedra e fermosas escaleiras para salvar os desniveis.

    Na súa contorna, unha ponte medieval, varios muíños un lavadeiro.

                               

Rosalía de Castro, na busca da oscuridade.

Cada noite eu chorando pensaba...

que esta noite tan grande non fora, 

que durase..., e durase antretanto

que a noite das penas

me envolve loitosa...

Ás veces hai que irse .....

EMPANADA DE LACÓN CON GRELOS POR ISABEL TEIXEIRA DA SILVA

Receta por Isabel  Teixeira daSilva

Para la masa:

 1kg de harina

3 huevos

50 cl de aceite

 50 cl de leche

 50 cl de vino blanco

 50 cl de agua

1 cucharilla del café de sal

Para el relleno

½ kg de  grelos ya cocidos o algo mas va al gusto del grosor ...

500 gr de lacón

2  chorizos

Elaboración

Se  pone la harina en un bol, se hace un hueco en el medio, se ponen los huevos.

En un cazo se pone a templar, sin que llegue a hervir la leche, el vino, el agua, el aceite y la sal cuando este templado de echa en la harina y se amasa hasta tener una masa compacta, se deja reposar tapada con un paño media 2 hora más o menos

Se estira la masa con un rodillo y se corta en dos partes según el molde

Se unta el molde con aceite y se espolvorea harina, se coloca una mitad de la masa y se coloca el lacón cortado en laminas finas, encima se ponen los grelos y finamente el chorizo en laminas.

También se echa un chorrito de aceite y se pone la tapa encima, se pincha con un tenedor para que no coja aire y se unta con huevo con una brocha para darle brillo .se mete al horno precalentado a 200º y se baja la temperatura a 180 º se hornea durante 40 minutos

Si tenéis alguna duda ya sabéis por aquí ando .....un saludo .... Isabel  Teixeira da Silva

La muralla romana de Lugo

La muralla romana de Lugo rodea el casco histórico de la ciudad gallega de Lugo en la provincia del mismo nombre en España. La antigua ciudad romana de Lucus Augusti, fundada por Paulo Fabio Máximo en nombre del emperador Augusto en el año 13 antes de Cristo con la finalidad de anexionar, definitivamente, el noroeste de la península Ibérica al Imperio romano fue dotada de un muro de defensa que ha perdurado, con escasas reformas, hasta la actualidad.

La muralla, con una longitud de 2.266 metros, coronada por 85 poderosas torres,delimita el casco histórico de la urbe gallega y ha pasado de ser un obstáculo para su evolución y crecimiento a ser un monumento integrado en la estructura urbana y fuente de riqueza turística.

Construida como separación y defensa se ha transformado en un elemento integrador entre la antigua Lucus y la que se ha desarrollado a su alrededor. Sus diez puertas realizan la función de unir una parte de la ciudad con la otra y su paseo de ronda, adarve, se ha tornado en una calle más que es recorrida por los viandantes autóctonos y visitantes.

La muralla romana de Lugo fue declarada Patrimonio de la Humanidad por la Unesco en el año 2000 el día 30 de noviembre y está hermanada desde el día 6 de octubre de 2007 con la Gran Muralla China de Qinhuangdao.

Colaboracións

Por Cristina Fernández........Ser gallego, es ser honesto, sensible, trabajador, fuerte, sobre todo de mente, tener un idioma, una cultura, nuestra, solo nuestra, única, especial, como nosotros, los gallegos, los hombres y mujeres q aunque seamos unos de los grandes olvidados de este país, siempre estamos dispuestos a ayudar, a perdonar, y sobre todo a añorar cuando estamos lejos nuestra preciosa tierra....

Pazo de Lourizan

 No século XV este predio foi habilitado como "granxa" e desta época conserva o pombal ameado de planta circular.

No século XIX pertenceu a Buenaventura Marcó del Pont, despois de que llo mercase aos herdeiros de Francisco Genaro Ángel, irmán da súa muller. Foise logo adaptando aos tempos e converteuse en casa residencial e lugar de veraneo, cando residiu nela Eugenio Montero Ríos.

A Deputación de Pontevedra adquiriuno a comezos da década de 1940, comprándollo á Caixa de Aforros Provincial de Pontevedra e (unha quinta parte) á marquesa viúva de Alhucema. En 1943cedeullo ao Ministerio de Educación para o seu uso como Centro Rexional de Ensinanzas, Investigacións e Experiencias Forestais; en 1946 converteuse en Escola Técnica Superior de Montes. Actualmente está integrado na estrutura do Centro de Desenvolvemento Sustentábel da Consellería de Medio Ambiente. O Centro de Investigacións Ambientais e Forestais de Lourizán ten por obxectivos principais a protección, conservación e mellora do patrimonio forestal de Galiza.

Fotos Patricia Lado 

Descrición

O edificio do pazo é de aire romántico e foi obra de Genaro de la Fuente Domínguez. É de grande tamaño, elegante e maxestoso. Accédese por unha escaleira de pedra de corte imperial custodiada por estatuas que representan virtudes, valores e devocións. A parte central está realzada por un brasón e un reloxo, no lugar do escudo que locen os pazos galegos. Na parte inferior hai un balcón e unha terraza que fai de miradoiro e embaixo unha gruta escondida tras as ramaxes.

Accédese ao interior a través dunha porta sinxela que ten impresas no vidro as as iniciais maiúsculas dos seus antigos donos, "E e A", "Eugenio e Avelina". O edificio conta con dúas ás laterais, máis lixeiras. As columnas, os balcóns e os ornamentos mostran recursos clacisistas. Na parte superior, unha terraza ocupa unha extensión importante.

As terras[editar]

O pazo conta con 54 hectáreas de xardín, leira e arboredo, que mostran os distintos usos aos que se dedicou durante os séculos: granxa, xardín señorial e centro de investigacións forestais.

Medran nel numerosas árbores autóctonas como carballos, castiñeiros e bidueiros, pradairos e foráneas, como ciprestes, araucarias, cedros, magnolias ou alfaneiros, moitas delas traídas por xardineiros franceses. Varias destas árbores aparecen no Catálogo de Árbores Senlleiras da Xunta de Galiza.

Decórase con hórreos, un pombal, un invernadoiro de vidro de estrutura férrea, unha mesa de granito dunha peza (disque extraída dun penedo da Illa de Tambo, estatuas de mármore branco, etc., e varias fontes, como a da Cuncha, a dos Tres Canos, a do Patio e a da Gruta dos Espellos. Organízase en avenidas, a das Camelias, a dos Eucaliptos e a da Gruta dos Espellos.

Fuente Wikipedia

Fotos Patricia Lado