Nunca choveu...

Combarro: O pobo dos horreos

COMBARRO - PONTEVEDRA

     Combarro situado nas Rías Baixas, provincia de Pontevedra, pódese ver como  pobo mariñeiro no cal parece que non pasaron os anos.

     É un dos núcleos pesqueiros máis fermosos da costa galega.

    A iglexa parroquial de San Roque do S. XVIII preside o centro do casco histórico xunto ao  cruceiro de San Roque coa imaxe do santo e o seu can “San Roquiño” 

     

    O conxunto histórico artístico  caracterizase por tres elementos esenciales: os hórreos, os cruceiros e as casas mariñeiras.

     

     Os hórreos, nun número superior a 30, fan que o horizonte en Combarro sexa menos linear. Estas estructuras, típicas da costa galega, outorgan un caracter especial ao pobo. E aínda se utilizan como outrora: destinados fundamentalmente a gardar secar e curar as mazarocas de millo e preservalas da humidade Elévanse con columnas para impedir a entrada dos roedores. a peculariedade dos hórreos de Combarro é a ubicación a orillas de la mar sirviendo de despensa para los alimentos, fundamentalmente millo e patatas.

     Os cruceiros de Combarro,  teñen profunda carga simbólica: serven para protexer da Santa Compaña, a procesión das almas en pena que se cre que aparece nas escuras noites galegas. 
     En Combarro distribúense 6 destas vistosas esculturas realizadas a partir de 1727. Estes cruceiros teñen una peculariedade que os diferencia do resto dos cruceiros galegos,  e é que a figura de Cristo mira hacia terra mentras que a figura da Virxe está sempre dirixida o mar.

     

Na rúa principal, denominada ”A Rúa”, agólpanse as casas mariñeiras, que se  construíron sobre as rocas graníticas para aproveitar ao máximo as terras fértiles, nas que a planta baixaa  adícase a almacén de utensilios de pesca e agricultura, e incluso en algunhas encontramos lagares donde se elabora o viño das Rías Baixas

.

Loito no Día da Patria Galega

NEGRA SOMBRA

Cando penso que te fuches, 

negra sombra que me asombras, 

ó pé dos meus cabezales 

tornas facéndome mofa.

Cando maxino que es ida, 

no mesmo sol te me amostras, 

i eres a estrela que brila, 

i eres o vento que zoa.

Si cantan, es ti que cantas, 

si choran, es ti que choras, 

i es o marmurio do río 

i es a noite i es a aurora.

En todo estás e ti es todo, 

pra min i en min mesma moras, 

nin me abandonarás nunca, 

sombra que sempre me asombras.

Rosalía de Castro

As embarcacións en Galicia.

    
Galicia ten, como terra de litoral, unha riquísima cultura mariñeira da que destacan as súas embarcacións.
Estes barcos espallados de norte a sur, do Cantábrico ao Miño, presentan unha variedade tipolóxica moi grande froito da adaptación aos tipos de costa e aos tipos de pesca. 
Hoxe son parte da nosa riqueza cultural, etnográfica e de bo entendemento entre o home e a paisaxe.
Este álbum contén 33 fotografías de barcos espallados  polos peiraos e praias das nosas costas.  

 Aquí podes ver o álbum coas 33 fotografías

 

 

 

 

 

 

Homenaxe a Rosalía de Castro. 150 aniversario de "Cantares Gallegos"

Cantarte hei, Galicia,

Teus dulces cantares,

Que así mo pediron

Na beira do Mare.

(...)

Que así mo pediron

Que así mo mandaron,

Que cante e que cante

Na lengua que eu falo

ROSALÍA DE CASTRO

Cantares Gallegos 1863 

 

O BOSQUE ENCANTADO DE ÁLDAN. (Cangas do Morrazo)

     O Bosque Encantado de Aldán perteneceu aos Condes de Canalejas, dentro do conxunto de propiedades da "Casa Torre de Aldán", sendo utilizado pola familia como lugar de descanso e recreo.  
    

Trátase duns xardíns históricos "A Finca de Frendoal" situados no contorno da finca dos Condes e que foron  utilizados orixinariamente para a caza.
     Entre a súa frondosa vexetación cabe destacar castiñeiros, loureiros e algunhas especies de árbores exóticas.

Está cruzado polo río Orxás o que favorece o crecemento de moita vexetación e lle da a finca un "encanto" especial de outras épocas.
Fermosos sendeiros percorren a finca, bordeando o río Orxás.

Dentro do "Bosque Encantado" atopámonos:

     Un Acueduto de orixe medieval, usado para transportar auga para a casa, finca eo regadío.

    Un pequeno castelo con foso, que contiña unha ponte levadiza.

    Un Campo de croquet, utilizado nos anos sesenta e setenta.

    Zonas de descanso con bancos en pedra e fermosas escaleiras para salvar os desniveis.

    Na súa contorna, unha ponte medieval, varios muíños un lavadeiro.

                               

Rosalía de Castro, na busca da oscuridade.

Cada noite eu chorando pensaba...

que esta noite tan grande non fora, 

que durase..., e durase antretanto

que a noite das penas

me envolve loitosa...